Herkes bilir ki; çocuklar bir araya gelip oyun oynarken bir çocuk oyuncaklardan birini eline alıp onunla güzelce oynamaya başladığında diğer çocuklar için de o oyuncak birden kıymete biner. Hepsi birden çocuğun elinden oyuncağı alıp kendi oynamak iste. Bir anda bir kıyamet başlar hepsi ağlamaya koyulur. Sonra anne gelir ve en çok yaygara koparana, en çığırtkan olana verir oyuncağı. Sonra elinden oyuncağı alınan çocuğa döner; sen akıllı bir çocuksun hadi başka bir oyuncakla oyna der. Çocuk da ne yapsın gider başka bir oyuncak seçer kendine. Ve bu vazgeçmek zorunda kalmaları hayatı boyunca peşini bırakmaz. Birini sever kıymete biner, bir iş yapar işi başkası sahiplenir... O da sessizce başkasına bırakır sahip olduğu her şeyi. Her ne kadar adı ayran gönüllüye çıksa da aslında yaptığı şey sadece terk edildiğinde, vazgeçmek zorunda bırakıldığında yeniye hızla alışmak zorunda olmaktan başka bir çaresinin olmadığıdır. O yüzden içinde bulunduğumuz zaman çığırtkan olmayan, sabırla bekleyen insanların devri değil sanırım. Yüzünün astarını söküp, onurunu halının altında bırakıp evden çıkan insanların zamanı. Kimseyi kırmadan üzmeden yaşamak isteyenlerin aptal sanıldığı zaman. Öyle ki bir sırada beklerken bile seni sessiz görünce ön sıraya geçen insanların var olduğu bir devir. Bu sebeple buradan annelere sesleniyorum en başından yok edin bu dengesizliği. Hiçbir çocuğun elinden oyuncağını almayın. Hele ki güzelleştiriyorsa ve o oyuncağının kıymetini biliyorsa sakın onun elinden almayın. Ona güzelleştirdiğini korumayı ve paylaşmayı öğretin. Diğerine de başka seçeneklerle kendine güzellikler üretmeyi ve zorbalıkla bir şey elde edemeyeceğini öğretin. Eğer bunu yapmazsanız bir tarafta başkasının eşlerine ve servetine göz diken insanlar bir tarafta sessizce zulme boyun eğen öz güvensiz insanlar yaratırsınız