Teknoloji iş hayatını her ne kadar kolaylaştırsa da, günümüz ekonomik şartları kadınları da çalışmaya yönlendirmiştir. Her çalışan kadın, iş yerinde çok şanslı olmuyor. Kimi iş yeri çok yorucu ve yıpratıcı, hele iş veren de aksi ve öfkeliyse... Kadın çocuklarının hatırına eve eli boş dönmemek için her zorluğa öfkeye katlanmak zorunda kalıyor. İşittiği azar sonrasında kendini tutamayarak tüm üzüntüsünü göz yaşına yüklüyor. Damlalar sıcak sıcak yanağından süzülüyor. Öfke karşısında sesi çıkmayacak sadece dilinden dökülen kelimeler olacak "ama ben..."diyerek  yutkunacak. Sonrasında dil çaresiz! Göz yaşının kişi üzerinde rahatlatıcı bir terapisi olduğunu her insan yaşayarak görmüştür. Maalesef İnsan insanı incitiyor. Ancak insan hiçbir anneyi incitip üzmemeli. Anneyi üzme ve dokunulmazlık hakkı dünyada kimseye verilmedi. Hani demiştim ya göz yaşının rahatlatıcı etkisi var diye... Anneleri ağlarken görünce bunu kabul etmiyor ve karşı çıkıyorum. Özellikle de çalışma hayatında ağlatılmamalı..! Onların rahatlama şekli bu olmamalı! Günümüz de tahammül sınırlarımı zorlayan sözde statü sahibi, iş veren pozisyonunda olan personel ve yönetici standartlarında olan bir kısım  insanların çalışanlarına istedikleri gibi davranma özgürlüğüne karşıyım. Çalışanına maaş vermek "benim kölemsin" demek değil " bu işi daha iyi yapabilmem için senin benimle çalışmana ihtiyacım var. Maaşında bunun karşılığı"diyerek farkına varılmalı. Hele bu çalışan anne ise daha özverili davranılmalı. Anlamalısınız ki hiçbir anne ihtiyaç duymaması halinde çocuklarıyla geçireceği zamanı heba etmez ve bilmelisiniz ki sizin için herkes gibi sıradan bir çalışan olan anneler evinin her zaman kraliçesi çocuklarının göz bebeğidir. Bütün anneler sevgi  saygı ve gülümsemeyi hak ediyor, göz yaşlarını değil....