Sabah gözlerimi açtığımda, zihnimde bir liste beliriyor: yapılacaklar, yetişmesi gerekenler, eksik kalan sorumluluklar… Her gün, sanki bir maratonun içinde doğuyorum. Koşuyorum. Yetişmeye çalışıyorum. Ama günün sonunda hep bir şeyler eksik kalıyor.

Bedenim bana sessiz sinyaller veriyor: yoruldum. Dur. Yavaşla.

Ama içimdeki ses hep daha fazlasını yapmam gerektiğini fısıldıyor. Belki de biz kadınlara en başından beri öğretilen bu: sürekli üretmek, yetişmek, koşturmak.

Şimdi fark ediyorum ki benim asıl ihtiyacım yetişmek değil, iyileşmek. Durmayı öğrenmek. Yavaşlamanın, nefes almanın güzelliğini hatırlamak.

Çünkü ben koşturdukça hayat elimden kayıp gidiyor; ama yavaşladığımda, küçücük anların içindeki huzuru yakalayabiliyorum.

“Sıyır beni telaşımdan, bana durmanın güzelliğini hatırlat” diyorum kendime.

Ve biliyorum ki ben durmayı seçtiğimde, sadece kendim iyileşmiyorum; etrafımdaki dünya da biraz yavaşlıyor, biraz nefes alıyor, biraz daha huzurlu oluyor.

Belki de kadınların en büyük cesareti bu olmalı:

Her şeye rağmen durabilmek, yetişmeye değil, yaşamaya inanmak.