Çocuklarımızın eğitim yolculuğu, anaokuluyla başlar ve ilkokulla devam eder. Bu iki dönem, sadece akademik bilgi için değil; hayatın bütününü öğrenmeleri için en önemli basamaklardır. Anaokulu, paylaşmayı, beklemeyi, sırayı, dostluğu öğretirken; ilkokul, sorumluluk almayı, düzeni ve öğrenmenin disiplinini kazandırır.

Her iki süreç de çocuk için yepyeni bir başlangıçtır. İlk kez ailesinden uzun süre ayrılmak, öğretmeniyle bağ kurmak, sınıf arkadaşlarıyla bir arada olmak… Bütün bunlar, minik kalplerde büyük duygular uyandırır. Ebeveynler içinse kapıda bırakılan küçük eller, gözlerdeki umut ve hüzün, belki de çocukla birlikte yeniden “büyüme” sınavıdır.

Benim için bu sınav, Uras’ın anaokuluna başlamasıyla başladı. O sabah küçük çantasını sırtına takarken gözlerindeki ışıltıyı gördüm. İçinde heyecan, merak ve biraz da endişe vardı. Ben ise aynı anda hem gurur, hem mutluluk, hem de hüzün hissettim. O minik adımlarıyla sınıfa girerken anladım ki, aslında çocuk büyürken anne de büyüyor. Çocuğun cesaretiyle biz de cesaretleniyoruz, onun adımlarında kendi adımlarımızı yeniden buluyoruz.

Peki biz ebeveynler bu süreçte neler yapmalıyız?

 • Güven Vermek: Çocuk bilmek ister; annesi babası onu bırakıp gidecek ama mutlaka geri gelecek. Bu güven, hem anaokulu hem ilkokul sürecinde temeldir.

 • Sabırlı Olmak: Her çocuk farklıdır. Kimisi ilk günden alışır, kimisi haftalarca zorlanır. Ağlaması, çekinmesi, hatta “okula gitmek istemiyorum” demesi çok doğaldır.

 • Kıyas Yapmamak: “Bak arkadaşın ne güzel alıştı” demek yerine, kendi sürecine saygı göstermek gerekir.

 • İş Birliği Yapmak: Öğretmenle açık iletişim, çocuğun uyumunu kolaylaştırır. Aile ve öğretmen aynı dili konuştuğunda, çocuk da kendini güvende hisseder.

 • Sorumlulukları Yavaşça Vermek: Özellikle ilkokulda çocuğa tüm sorumlulukları bir anda yüklemek yerine, adım adım destek olmak gerekir.

Unutmayalım ki okul, sadece derslerin öğretildiği bir yer değil; çocuklarımızın hayatı tanıdığı, kendini keşfettiği bir alandır. Bizim sabırla, sevgiyle ve güvenle yanlarında durmamız, onların ileride hayata bakışlarını belirleyecek en önemli güçtür.

Bugün minik çantalarıyla yola çıkan çocuklarımız, yarın kendi yollarını çizecekler. Biz ebeveynlere düşen ise onların ellerini bırakmadan ama özgürlüklerini kısıtlamadan, yolculuklarına eşlik etmektir.