Aşure… Sadece bir tatlı değil. Her kaşığında binlerce yılın izini taşıyan, inançların, kültürlerin ve duaların buluştuğu bir yolculuk.

İslam inancında Muharrem ayının onuncu günü, pek çok kıssanın dönüm noktasıdır. Nuh’un gemisinin karaya oturduğu, Musa’nın denizi yardığı, Yusuf’un kuyudan çıktığı, İbrahim’in ateşten kurtulduğu gün olduğu söylenir. İşte bu yüzden aşure, sadece midelere değil, kalplere de şifa olur.

Ama aşure aynı zamanda çok daha derin bir mesaj taşır: Çokluk içinde birlik.

Farklı tatlar, renkler, dokular… Kimi tatlı, kimi buruk, kimi sert, kimi yumuşak. Ama hepsi aynı kazanda pişince, bir mucize olur. Kimse kimseye baskın gelmez, kimse yok sayılmaz. Her şey olduğu gibi kabul edilir ve birlikte anlam bulur.

İşte bu yüzden aşure, bir sofra yemeği değil; bir toplum dersi, bir ahenk çağrısıdır. Hangi inançtan, kökenden, düşünceden olursak olalım; aynı kazanda pişmeyi, birlikte kaynamayı, birbirimize karışmadan yan yana durmayı başarabilir miyiz?

Aşure pişerken ocakta sadece bakliyatlar değil, dualar da kaynar. İçine konulan her malzeme, bir dileği temsil eder. Bir avuç buğday, biraz sabır… Bir tutam nohut, bir parça şükür… Birkaç tane nar tanesi, umut. Ama en önemlisi: Paylaşmak. Aşure, tek başına yenilmez. O tencere açıldığında önce komşuya, sonra akrabaya, sonra ihtiyacı olana gider. Çünkü bereket, sadece bollukla değil, bölüşmekle çoğalır.

Belki çocukluğumda aşure tenceresinin başında beklemedim, belki annem bana tarifini vermedi. Ama bugün o tencerenin ne anlama geldiğini anlıyorum. Aşure, geçmişi bilmeyene hatırlatma, yalnız olana uzanma, farklı olana selam verme şeklidir.

Ve belki de artık hepimizin bu kadim tencereye yeniden bir göz atma zamanı gelmiştir. Ne kadar farklı olursak olalım, aynı kazanda kaynaşabilecek miyiz? Aşure sadece geçmişten gelen bir gelenek değil, geleceğe yazılan bir birlikte yaşama manifestosudur.